Mijn weekje vakantie in Brig (Zwitserland) aan de Italiaanse grens heeft
optimaal gerendeerd. Niet zozeer vanwege de rust, hoewel ik even weg was van
de hectiek van de financiële wereld, zonder televisie of internet. Slechts
eenmaal de Financial Times opengeslagen en alleen dringende emails per
BlackBerry beantwoord.
Zwitserland vluchthaven
Maar ook zonder vers nieuws heb ik een belangrijk leermoment ondergaan. Ik
doel niet zozeer op de belachelijk hoge prijzen in Zwitserland. Het leven in
Zwitserland was nooit goedkoop, zo weet ik uit eigen ervaring toen ik er in
de jaren negentig woonde. Maar de eurocrisis heeft de Zwitserse Frank tot
vluchthaven gebombardeerd. Met veel moeite probeert Zwitserland de koers te
drukken.
De eurocrisis zal de Zwitserse concurrentiepositie uiteindelijk verzwakken.
Inderdaad, zo waren buitenlandse toeristen dit jaar nauwelijks te bekennen
in Brig en omgeving.
Effectief Italië
Maar mijn leermoment betrof niet de kwetsbaarheid van het euroneutrale
Zwitserland, maar de kracht en flexibiliteit van Italië. In mijn vakantie
heb ik mijn mening over Italië behoorlijk aan kunnen scherpen.
Hiervoor ben ik dank verschuldigd aan zakkenrollers. Zij vonden het perfecte
slachtoffer in mij, toen ik staande in de drukke Milanese metro de rit naar
Duomo maakte. Met de ene arm hoog aan de handgreep van de metro en de andere
een (volgens eigen zeggen niet-koopzieke) blonde schone stevig omklemmend,
smeekte ik natuurlijk om bestolen te worden.
Ondanks de frustratie over het verlies van bijna 700 euro, rijbewijs en
allerlei pasjes, kan ik alleen maar respect betuigen voor de zakkenrollers.
Niet alleen gebruikten ze geen geweld, maar ik merkte de diefstal pas nadat
ik de metro was uitgestapt.
Niets menselijks is mij vreemd, dus aanvankelijk voelde ik ongezond veel
sympathie voor het afhakken van dievenhanden. Tegelijkertijd moest ik
erkennen dat zoveel professionaliteit vooral veel complimenten verdiende.
Pure klasse.
Misschien is mijn conclusie op vooroordelen gebaseerd. Lang niet alle
Italianen stelen. Sterker, misschien zijn de dieven helemaal geen Italianen,
maar bijvoorbeeld Roemenen of Bulgaren. Maar dan nog verdienen de Italianen
lof voor het perfect laten integreren van burgers uit andere EU-staten.
Sterk Italiaans overheidsapparaat
De lofzang over Italië is nog niet voorbij. De aangifte van de diefstal
verliep conform zoals je zou verwachten bij Italianen. Lang zoeken naar een
politiebureau, geduldig wachten in een dampend warme kamer, formulieren nog
ouderwets met de hand invullen. Maar ondanks het feit dat de dienstdoende
politieambtenaar - die weinig moeite deed gemotiveerd over te komen - geen
taal machtig was behalve (waarschijnlijk) het Italiaans, had ik binnen
enkele uren een aangifte met stempel in de hand.
Op de een of andere manier slaagde de Italiaanse agent erin met archaïsche
werkmethoden en beperkte opleiding zaken voor elkaar te krijgen. Ik begin te
vermoeden dat hetzelfde zal blijken voor het hele land.
Italië blijft daarom in de euro, ondanks de immense staatsschuld. De flexibele
en inventieve Latijnse mentaliteit zal altijd sluipwegen vinden die leiden
tot succes. In ieder geval zolang de eurozone bestaat.
En ik tel mijn zegeningen. De gestolen 700 euro doen pijn, maar vallen in het
niet bij hetgeen de eurocrisis mij uiteindelijk gaat kosten. Bovendien ben
ik helemaal tot rust gekomen.
Errol Keyner is adjunct-directeur bij de Vereniging van Effectenbezitters
(VEB), maar schrijft dit artikel op persoonlijke titel.
Lees ook:
Meer analyses van Errol Keyner
Volg de markten op Z24 Beurs
Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op z24.nl